We pasten een paar dagen op het huis van mijn zus en zwager. Ze wonen in een dorp met nog geen 7000 inwoners en op mijn ochtendwandeling kom ik er welgeteld drie tegen. Allemaal zeggen ze ‘goedemorgen’ als we elkaar passeren.
Sinds jaar en dag houd ik mijn eigen agenda bij. Daarmee bedoel ik niet dat ik mijn afspraken zelf inplan (al doe ik dat als ZZP’er natuurlijk wel), maar dat ik geen standaard agenda koop of volledig afhankelijk ben van de digitale agenda van mijn mobiele telefoon. Nee, ik heb een zogenaamde ‘bulletjournal’.
Het valt me op dat dejeugdvantegenwoordig minder bekend is met spreekwoorden en gezegden. Ik weef ze regelmatig door gesprekken heen, maar ik word dan vaak ietwat glazig aangekeken door de TikTok-minnende jeugdigen hier in huis. (Dat zegt natuurlijk ook wat over mijn leeftijd, but let’s not go there…)
Enkele dingen die ik leerde van de vijfdaagse quarantaine op 2,66 m2.
Je wordt met een noodgang de dag ingeschoten, heen en weer geslingerd tussen elektrisch geladen palletjes, glijdt in vrije val naar beneden, wordt teruggeschoten een heel andere hoek in, waar bellen rinkelen en lampen flikkeren en al je aandacht wordt opgezogen, flipt zijdeling een rustiger hoekje in waar je direct weer uit geflikkerd wordt om vervolgens met een noodgang terecht te komen in een vakje onderaan – de scores worden berekend en bekend gemaakt – je schuift door naar de start en vervolgens wordt je wederom de kast in geschoten en begint het hele riedeltje van voren af aan.
Ken je ze nog? Die ouderwetse flipperkasten met zo’n metalen balletje die de kast in wordt geschoten en dan via palletjes en flippertjes en doedeledingen door de kast knalt en uiteindelijk moegestreden in een vakje onderaan valt?
