Vulpen

Ik herinner me nog goed dat we op de basisschool overgingen van potlood (daarmee leer je beter de druk van de punt op het papier reguleren) naar vulpen. Je kreeg een rode als je rechtshandig was, en een blauwe als je linkshandig schreef. Ik koos de rode, want dat vond ik een mooiere kleur.

De vulpen van school heb ik niet meer, maar ik heb daarna eigenlijk alleen maar geschreven met soortgelijke pennen. Ik zeg wel ‘pennen’, maar uiteraard schrijf je er maar met eentje. Je kunt trouwens losgaan op zoiets, want ze zijn werkelijk waar te koop tot astronomisch hoge bedragen. De mijne is tamelijk goedkoop (Lamy, model Al Star) en heeft het zo’n 20 jaar volgehouden.

Het mooie van een vulpen is, dat het systeem in gedeeltes vervangen kan worden. De penpunt kan je qua breedte aan je handschrift aanpassen en vaak zijn er ook wel vervangingen te vinden voor als je een dop kwijt bent ofzo. En zo’n ding ligt heerlijk in de hand – I love it.

Het deed dan ook echt pijn dat-ie op een gegeven moment niet meer te redden was. Gelukkig heb ik een tamelijk basic model en na een jaar van twijfelen of ik toe was aan een nieuwe heb ik de knoop doorgehakt. Gewoon weer dezelfde, een zwarte. Ik gebruik ‘m in combinatie met de inkt van Parker, die ik uit een potje kan halen d.m.v. een navulbaar patroon. Per jaar gaan er een kleine twee potjes inkt doorheen, maar dat komt ook omdat ik nogal veel schrijf.

Voordelen hoef ik eigenlijk niet te noemen: die liggen voor (of eigenlijk: in – whahaha) de hand. Als nadeel zou ik zeggen dat je ‘m direct mist als je ‘m kwijt bent. En voor iemand die nogal gesteld is op vastigheden, zoals ik, is het best een ding om over te stappen op een volgende.

Hoe is jullie pennensituatie thuis?