Pick your battle

Ze negeren al hun speelgoed, maar het zijn geen peuters. Ze lopen voor je constant voor de voeten, maar het zijn geen kleuters. Ze zeuren de ganse dag om eten, maar zijn geen pubers.

Juist ja, we hebben tegenwoordig katten. Twee om precies te zijn, ze zijn adorable en deze kattenliefhebsters is dan ook in de zevende hemel.

Wel moet ik weer even prioriteiten stellen. Als ik niet de hele dag ‘nee’ wil roepen en/of met een plantenspuit water alle onwenselijke acties af wil straffen, moet ik nadenken welke dingen ik het belangrijkste vind om op te acteren.

Op tafel wil ik ze niet hebben, en al helemaal niet op het aanrecht. Daar reageer ik dus meteen op. En in de plant van opa mogen ze dus sowieso niet klimmen, laat staan bladeren afknagen. Buiten het feit dat dat voor die beesten niet echt gezond is, ben ik ook gehecht aan de plant zelf.

Als ze hun nagels scherpen aan de achterkant van de bank daarentegen, vind ik dat niet echt een probleem. We hebben een bank met een gemêleerde stof en die kleine haakjes vallen niet echt op. Ik weet dat anderen dat echt een no go zouden vinden. Die hebben dan weer geen probleem met een kat op de slaapkamer of iets dergelijks.

Katten opvoeden is wat dat betreft wel vergelijkbaar met kinderen opvoeden. Bedenk welke dingen je het belangrijkst vindt en neem die als hoofdrichtlijn. Liever eten ze hun groente op dat dat ze met mes en vork eten (tenzij je een kind hebt dat met allebei geen probleem heeft). Liever slapen ze rustig met een lampje aan, dan dat ze verplicht in het donker wakker liggen van de stress.

Yelle en Yinthe eten trouwens niet met mes en vork. Noch liggen ze wakker van de stress. Sterker nog: ze slapen zeker 18 uur op een etmaal.

Om te voorkomen dat ik zo’n vrouw word die duizend foto’s van haar katten laat zien bij iedere verjaardag, hebben Yelle en Yinthe een heus account op instagram. Ook cringe natuurlijk, maar een kléin beetje toegeven aan mijn afwijking vind ik dan wel weer ok.