De ironie van de Ontpluizen

Moeten we wel zeven spijkerbroeken in de kast hebben liggen? Waarom staat het servies van oma nog steeds in de bijkeuken als we dat zelfs met kerst niet eens uit de doos halen? Waarom staat er nog steeds een grasmaaier in de schuur, als we al lang geen grasveld meer in de achtertuin hebben? Hoezo heb ik een kast vol met schoonmaakmiddelen, waarvan ik er per saldo maar twee gebruik?

Goede vragen, jazeker. En deze hulpvragen zijn zeker een groot onderdeel van de weg naar bewuster consumeren.

Tegelijkertijd maakt het je heel erg bewust van wat je dan overhoudt. Als je geen zeven spijkerbroeken nodig hebt, welke wil je dan wél in je kast houden? Als je je servies nakijkt, welke borden en kommetjes gebruik je dan wél graag? En welke schoonmaakmiddelen wil je dan wél in je kastje hebben staan?

Met die vragen kom je automatisch ook uit bij wat je dus wél belangrijk vindt. En grappig genoeg hangt dat dus samen met tips van bijvoorbeeld medeconsuminderaars, die delen welke dingen zij weloverwogen in huis hebben gehouden of gehaald.

Zo ben ik bijvoorbeeld dikke fan van mijn zgn. ‘ontpluizer‘. Dat is zo’n ding dat -je raadt het nooit- pluizen van je al dan niet wollen kleding af kan halen. Als je niet al te veel kleding hebt, leer je namelijk ook meteen dat je er goed voor moet zorgen. Dat betekent dat je er zuiniger op wordt: sneller een naadje vastnaaien als er iets losschiet, op het juiste programma wassen, ontpluizen, plat of juist hangen drogen en/of opbergen.

Minimalisme voor mij is dus niet dat je jezelf pijnigt met een eeuwige wedstrijd ‘wie heeft het minste’. Minimalisme voor mij is dat je gebruik maakt wat er al is én daar goed zorg voor draagt. Die ontpluizer zorgt voor dat laatste en mijn wollen winterjas ziet er weer uit als nieuw.