The Good Place

De serie verweeft utopie en dystopie (de ‘goede’ en de ‘kwade’ plek) met elkaar. Waar je na je leven op aarde terecht komt wordt bepaald door de keuzes die je bij leven maakt. Je krijgt punten voor de goede dingen, er worden punten afgetrokken voor slechte dingen. Tot zover super duidelijk en lekker passend in ons metrisch denksysteem.

In de praktijk lijkt het ook wel makkelijk: maak goede keuzes. Maar dat blijkt iets gecompliceerder te liggen. Voorbeeld: een halve eeuw geleden kon een kleinkind een bos bloemen bij zijn zieke oma brengen en kreeg daar een fijne stapel pluspunten voor. Maar heden ten dage kom je met dezelfde actie op dikke negatieve balans te staan.

Wat is er dan verandert?

Volgens de makers van deze serie zijn alle keuzes die we als mens maken zijn gecompliceerder geworden.

Een bosje bloemen komt ofwel uit een kas (negatieve impact op energieverbruik en daarmee milieu), ofwel uit een ver land (waar kinderhanden de bloemen plukten en het vervoer overzee wederom zorgt voor vervuiling). Daarbij verkoopt de bloemist op de hoek bijvoorbeeld ook cacti die via een schimmige manier het land zijn ingekomen. En ook al weet de bloemist dat misschien en jij als klant al helemaal niet, door jouw aankoop steun je de bloemist die daarmee overeind blijft staan in deze economisch zware tijden, waardoor die weer blijft bestellen bij handelaren die het allemaal niet zo nauw nemen en met hun smokkelwaar meteen wat wit poeder over de grens meenemen. Waardoor je met dat lief bedoelde bosje bloemen via allerlei niet te achterhalen wegen uiteindelijk je buurjongen de gallemiezen in helpt, omdat drugs een meelift-route gevonden hebben naar je stad.

Hoewel ik snap dat het vanwege de serie allemaal ietwat is aangezet, vind ik het wel een mooi voorbeeld om aan te geven dat goed doen allemaal niet zo makkelijk meer lijkt. We moeten ons steeds meer inlezen om goede keuzes te maken.

Minder plastic in de badkamer? Ok, dan stappen we over op een shampoobar. Maar dat moet dan wel zonder palmolie zijn, anders dragen we bij aan de kap van de regenwouden. En het liefst lokaal gemaakt, want de goedkope blokken die bij dropshippingwinkels in de schappen liggen zijn hoogstwaarschijnlijk door kinderen gemaakt. En als het dan lokaal gemaakt is, moeten we ook weten waar de ingrediënten vandaan komen. Want Shea Butter komt niet uit Nederland en wie zegt dat we door onze nieuwe Westerse Hype niet heel Afrika leegroven van hun natuurlijke bronnen. Het lijkt soms makkelijker om alles maar te blokken en net te doen alsof het er niet is. Ruimte voor bewustwording, verbetering, inzicht. Alles bij het oude laten.

Toch kunnen we niet terug naar het simpele bosje bloemen van 50 jaar geleden. We zijn uitgekomen op dit punt door economische keuzes, de opvoeding van generaties die geluk willen kopen en het idee dat we recht hebben op alles.

Het mag best een beetje pijn doen, die zoektocht naar beter. Daar worden we zelf ook beter van. In dit leven. Hoe het hierna zit, laat ik voor nu maar even in het midden.