Wortels en Vleugels

Mensen met een verhaal vind ik het mooiste. Als ik iemand hoor praten over zijn of haar passie, hoor mopperen over de immer durende was, zie glimlachen naar het hondje van de overburen, zuchtend drie pakken melk van de afruimband van de supermarkt in een snel uit de bak gegriste lege doos zie hengelen of met een lege blik voorbij zie sjezen op de fiets dan ben ik benieuwd naar wat daarachter zit.

Van de meeste mensen zie je maar een paar seconden, omdat je ze gewoonweg niet kent. En van de mensen die je wel kent, zie je ook vaak maar een paar seconden. Echte bedoel ik. Want hoe vaak passen we ons niet aan aan wat we dénken dat een ander van ons wil, of dat we willen dat een ander van ons denkt of zal gaan vinden. Dus vlakken we onze bergen af tot acceptabele vlaktes en vullen we onze dieptes op met nietszeggende spullen of woorden of bezigheden om zo gewoon mogelijk over te komen.

Het is in onze tijd niet ongebruikelijk dat je op een gegeven leeftijd in een soort identiteitscrisis komt. Ik heb twee keer mee gedaan met die hippe cycle en pas na de tweede keer kon ik er zoveel uit halen dat ik nu voorzichtig durf te zeggen dat ik er wat van geleerd heb. Ik verlangde hartstochtelijk naar vleugels – weg van hier, dit gewone leventje met verplichtingen en de was en de boodschappen en de vergeten boodschappentassen en af en toe een hond van de overburen (see what I did there?).

Waar ik vooral tegenaan liep, was het feit dat ik geen wortels had. Zoveel keuzes had ik gemaakt met het oog op wat anderen ergens van zouden kunnen vinden, gekopieerd uit hoe mijn omgeving leefde en op hoe ik dacht dat het hoorde. Ik leefde alleen met de bovenste tien centimeter van mij: mijn hersens. Maar een gekopieerd leven droogt uit. Een gekopieerd leven wringt. Een gekopieerd leven is een recept voor een aantal identiteitscrises die z’n weerga niet kennen en je op je grondvesten laat schudden.

Dus ik werk aan mijn wortels. Waar sta ik, waar haal ik mijn energie vandaan, waar stroomt het in mij? Dat mijn hersens daar best aan mee mogen doen staat buiten kijf. Niks mis met hersens, ik probeer de mijne maar wat graag uit. Maar het start lager. Want ik werk vanuit de basis naar boven, ik leef vanuit de basis naar boven. Die vleugels heb ik nog steeds. Ik gebruik ze alleen niet (altijd) meer om weg te willen vliegen, maar om boven mijzelf te cirkelen en te zien hoe mooi ik al op weg ben.

Hoe mooi zou het zijn als we dát met elkaar kunnen delen.

 Hallo, ik ben MISStainable. Ik ben 45 jaar, maar ik ben vooral aan het zoeken, opslurpen en groeien. Wie ben jij?