Serotonine

In huize SIStainable zitten we niet meer echt krap bij kas, maar dat betekent niet dat ik bij iedere shopneiging helemaal los moet gaan. Bovendien matcht dat ook totaal niet bij mijn basisovertuiging dat ‘genoeg’ gewoon ‘genoeg’ is.

Ik heb wel eens gelezen dat mensen die ook zo’n bui hebben, van alles in hun online winkelmandje gooien en het na de hele optelsom gewoon deleten. Het schijnt dat je brein dan wel de rush krijgt van het kopen van iets nieuws, terwijl je portemonnee én het milieu daar geen nadeel van ondervinden.

Zelf heb ik voor die gelegenheden een andere ‘oplossing’. Ik heb een aantal websites van bedrijven die me op het gebied van etenswaren aanspreken. Zo staat er een linkje naar de sojasaus van Tomasu open. En ik zag laatst een oproep voor rechtstreekse afname van fairtade en biologische olijfolie – die site sla ik dan ook op. Als ik kopenkopenkopen-neigingen heb, scroll ik naar deze websites en bestel daar wat van.

Nu ben ik als foodnerd misschien een tikje extra gevoelig voor zulke aankopen. De mannen van ‘Wat schaft de Podcast‘ dragen daar ook wel wat aan bij, met het smaakpapilstrelende omschrijvingen van de lekkerste gerechten. Ik weet heus wel van mezelf dat ik daar gevoelig voor ben, mijn serotonine kopjeduikelt dan door mijn ganse lijf.

Aan de andere kant: dit zijn artikelen die ik in het dagelijks leven gebruik. En als cateraar kan ik met goede ingrediënten het verschil kunnen maken tussen standaard of fenomenaal eten.

Daarom bestel ik als ik hebben-hebben-hebben jeuk krijg gewoon een prachtige selectie olijfolieën. Daar heb ik maanden plezier van. De liefde van déze vrouw gaat tenslotte voor een groot gedeelte door de maag.