Quarantaine-wijsheden

WIJSHEID 1

Als je eet, werkt en jezelf ontspant in dezelfde ruimte is het goed om voor alles een andere setting te hebben. Nu is mijn schrijfkamer niet ontzettend groot, maar ik bakende mijn plekjes af.

Werken deed ik afwisselend zittend achter het bureau en staand op de juiste hoogte opgehangen kastje aan de tegenovergestelde kant. Als ik pauze nam om wat te eten of drinken, ruimde ik al mijn werkspullen op, ongeacht hoe lang mijn pauzes waren. En als ik iets ging lezen ter ontspanning, draaide ik mijn stoel een kwartslag en slingerde ik mijn voeten omhoog de zeven centimeter brede vensterbank in (ik leef gelukkig op kleine voet).

Wat dat betreft heb ik de thuiswerkcode gekraakt: zorg voor verschillende plekken in huis, elk met een eigen bestemming en bijbehorende vibe.

WIJSHEID 2

Je hebt als mens verbazingwekkend weinig nodig om de dag door te komen. Mijn vulpen, wat schrijfspullen (ik gebruik al jaren een combinatie van post-its en de klassiek zwarte Moleskine notiteboekjes) en mijn laptop. Dat is het wel zo’n beetje. Wat dat betreft is er niet veel anders nu het gewone leven weer aangevangen is.

WIJSHEID 3

Yoga en ik hebben een lange tijd nodig om aan elkaar te wennen.

WIJSHEID 4

Wat me vooral opvalt de eerste dagen nadat ik weer vrij los mag lopen, is de hoeveelheid reactiviteit die je dag bepaalt.

Laat iemand een glas staan? Ik moet kiezen tussen zelf even opruimen, die persoon activeren om zijn/haar werk af te maken (alias zooi opruimen) of het loslaten. Dat laatste is trouwens de keuze die mij het meeste moeite kost. Ten eerste houd ik niet van rommel, dat maakt me onrustig. En ten tweede zou ik de hele wereld mee willen geven dat je moet afmaken waar je mee bezig bent. Ik denk dat dat een fundamentele fout is die in deze samenleving gemaakt wordt en tegelijkertijd een goede eigenschap die je al vroeg kunt stimuleren bij kinderen.

Kinderen die hun verhaal bij je komen doen na hun werk. Telefoontjes rondom een nieuwe pleegzorgplaatsing. En hoewel De Was niet hardop te horen was, schreeuwde die wel om aandacht. Kinderen met huiswerkvragen. Het verplichte riedeltje medicatie bestellen bij de poli-apotheek, die uiteraard prompt terugbellen met enkele vervolgvragen. Een uitwonend kind dat op zoek is naar een andere auto en allerlei opties toestuurt met de vraag wat ik ervan vindt. Kinderen die komen melden dat de wifi moeilijk doet. Of dat het andere kind moeilijk doet. Of die zelf moeilijk doen omdat ze geen appel/banaan/pindakaas meer lusten en of ik ze daarmee wil vergiftigen ofzo. En dit was maar één dag.

Voor dat reactieve dweilen met de kraan open heb ik nog geen oplossing voor gevonden, maar ik vind het al heel wat dat het zichtbaar is geworden. Het antwoord zal wel een beetje in de lijn liggen van ‘grenzen aangeven’ en ‘in het nu leven’, maar dat klinkt me nog wel theoretisch in de oren.

En WIJSHEID 5 is heus puur hypothetisch: als je een scheet laat in een kleine ruimte, blijft deze verbazingwekkend lang hangen.