Prikkels

Aan de rand van het dorp ligt een klein bos. Nadat ik een paar straten ben doorgelopen kom ik uit bij de eerste bomen. Niet netjes op een rij, maar lekker chaotisch, met beuken en berken en lage bosschages en overal tussen staan bramenstruiken. De lokale winkel zal wel een dip hebben in de verkoop van zacht fruit in de nazomer.

Ik duik het eerste paadje in dat ik zie. Het bos is niet zo groot, maar zelfs als dat het wel zou zijn ben ik niet bang dat ik verdwaal – ik vertrouw op mijn richtingsgevoel. Daarnaast ben ik vrij praktisch ingesteld: de zon legt altijd dezelfde baan af en aan de hand daarvan komt een mens een heel eind. Mijn pasjeshouder (altijd een ID meenemen tenslotte) tikt tegen mijn hand. Iedere stap twee keer. Eenmaal bij het vooruit stappen, en een tweede maal bij het afzetten van mijn been. In mijn hoofd bereken ik de parabool waarop ik op het hoogtepunt van de curve slechts eenmaal een tik zou moeten voelen. Vogels tjilpen en kwetteren, afhankelijk hoe ze gebekt zijn. Een specht ratelt ergens tegen een boom, maar vanwege de weerkaatsing (en mijn dove linkeroor) kan ik de locatie van deze kunstenaar niet precies plaatsen. Af en toe een zware brom, als een hommel loom van meeldraad naar meeldraad zoemt. Mijn hoofd zoemt een beetje mee.

Na een klein uurtje wandel ik het bos weer uit, langs een kinder(achtige)boerderij met een geschoren grasveld, paar schapen en een kippenhok. Zelfs dorpskinderen hebben blijkbaar behoefte aan gestructureerde scholing over levende have.

Ik weet ongeveer in welke hoek van het dorp ik moet zijn, maar zoals altijd krijgen planologen het vertrouwen in mijn richtingsgevoel weer aan het wankelen. Bouwen ze expres alles in dezelfde kleurloze stenenbrij? Anemoonstraat, ah. De Bloemenbuurt die iedere zichzelf respecterende gemeenschap wel ergens heeft. Nog ietsje verder dan. De twee basisscholen die het dorp rijk is liggen tegenover elkaar. De Schelp. Grappig, zo middenin de geannexeerde polder. De Golfslag ligt er tegenover. ‘Samen Verder’ is het credo van deze school, getuige het plakkaat aan de voetbalkant van het schoolplein. Ik weet niet wat het credo van De Schelp is. ‘Samen Dichtbij’ misschien?

Tijdens de laatste vijf minuten van de wandeling bedenk ik me hoe raar het is dat ik prima de weg weet in de natuur, maar zo snel ontregelt raak door alles waar mensen de hand in hebben. Bij de eerste tekenen van menselijk leven vergeet ik dat ook daar de zon gewoon haar baan aflegt.

Mijn gedachten pingpongen altijd, dat ben ik wel gewend. Maar die prikkels van buitenaf hebben behoorlijk invloed op de richting waarop.

Wederom neem ik me voor de betonnen vlakte wat vaker achter me te laten ten gunste van een natuurlijke omgeving. Prikkels zijn er toch wel. Laat het dan maar goede zijn.