Postbode Siemen

Hoewel ik de serie voor zover ik weet nooit op tv heb bekeken, ken ik toch hele stukken uit mijn hoofd. De frase: “Siemen, waij ferfelen ons en jaij moet wat fersinnen” persifleer ik vaak als de kinderen lamlendig op de bank verzuchten dat ze niks te doen hebben. En in de verzuchting van Siemen dat hij ze niet helpen kan, omdat hij aan het werk is (dááárom) herken ik ook nogal.

In een andere tijdsperiode was er nog een deel van het dorp dat wel en een deel dat geen ‘kabelteelevee’ had. Ingrid en Irma doden daarom hun tijd door op een hekje bij een weiland te kletsen over alle belangrijke dingen die je zoal bespreekt op die leeftijd.

Ik mis dat wel eens. Hoewel het misschien gek is om een hekje midden in de stad te zetten alleen maar ten gunste van de conversatie. Al is het maar omdat er overal verkeer doorheen moet kunnen razen. Stil staan doen we weinig.

De kabelteelevee is bijna overal in Nederland al vervangen door internet dat ons meer informatie brengt dan we ooit op kunnen souperen. Vervelen is een luxe die we niet meer hebben.

Wat dat betreft is het bestaan van zo’n postbode als Siemen wel een goede reminder aan het leven dat weliswaar werken is, maar ook zo zijn ritme heeft. Waar je tussendoor ook tijd hebt voor een praatje aan het hek. Met de buurvrouw, de kassajuf. En ook met de postbode, zelfs als die de befaamde blauwe enveloppe door de brievenbus komt gooien.