Plakband

Het gezin waar ik uit kom vierde zoals veel andere gezinnen in Nederland in december Pakjesavond. De avond waarop Sinterklaas alle kinderen in Nederland verblijdt met goed gekozen cadeaus. Bij ons hield dat in dat we een nieuwe pyjama kregen, sowieso een boek en wat extra presentjes. Ik kan me eerlijk gezegd niet meer herinneren wat we kregen, wel weet ik dat het ieder jaar een superfeest was.

Zélfs toen ik werd ingewijd in het geheim en in het vervolg mocht meehelpen met het inpakken van de verrassingen voor mijn kleine zusjes (en helemaal aan het einde van de trits kinderen, mijn broertje) bleef het plezier van de verrassing. Dat zag ik namelijk door de ogen van mijn brusjes en (her)beleefde ik op die manier mee.

De pakjes werden ruim van tevoren bij elkaar gesprokkeld door mijn moeder. Dat moest namelijk op een strikt budget, dus gefaseerd. En ze lagen standaard opgeborgen in de opzetkast boven de kledingkast van mijn ouders. Dat wisten volgens mij alle kinderen op een gegeven moment wel, en afhankelijk van het type kind wisten we ons te beheersen of niet. Omdat ik me als oudste altijd oververantwoordelijk voelde, heb ik nooit in die kast gesnuffeld. Ik denk dat mijn moeder dat wist, dus ik kreeg ook de schone taak om de cadeaupapiertjes die over bleven na deftige verjaardagscadeaus netjes op te vouwen en in het plastic mandje te doen. “Niet kijken wat ernaast ligt,” waarschuwde ze dan. En ik mikte dan de heropgevouwen stukken papier zo goed en kwaad als kon blindelings in dat mandje.

Begin december haalden we dan dat mandje uit de kast. Alles wat enigszins roodachtig was, gebruikten we voor de Sinterklaascadeaus. En de rest werd aangevuld met meegekregen inpakpapier van Intertoys, waarop de Pieten, pepernoten en het logo van de winkel allemaal hysterisch om aandacht schreeuwden.

En nu die plakband. Die haalden ze bij de Wibra. Vijf rolletjes voor (toen nog) fl 0,29. In een plastic verpakking en uiteraard zonder plakbandhouder. Het eerste plakbandje kon je er nog vrij makkelijk afhalen, want er zat een groen gestreept lipje aan. Maar ALLE plakbandjes daarna waren een gevecht. Het beginnetje was onvindbaar, het plakband scheurde in twee grillige lijnen uiteen en als ik een voorraadje wou maken en de plakbandjes op de rand van de tafel plakte, plakten ze op dat moment meteen van boven naar beneden vast. Ik peuterde in de weken na december nog vaak van die sliertjes van de rand van onze melamine eettafel. De goedkope schaar was trouwens ook niet zo effectief. Oja, en als je een plakbandje scheef plakte, trok je een stuk patroon van het papier mee als je het opnieuw wou plakken.

Ik kocht toen ik 14 was een stevige plakbandhouder en mijn eerste voorraad Scotch Magic Tape. En tot op de dag van vandaag vind ik het nog steeds magisch, als ik iets in moet pakken en zonder enige moeite een prachtig matglanzend lipje plakband kan pakken. In het geval van plakband ben ik absoluut voorstander van investeren en genieten van het gemak.

Oja, en ik heb nog steeds dezelfde plakbandhouder. Kostte toen fl. 14,95 en ik moest er een maand op twee verschillende adressen voor babysitten. De ‘costs per wear’ (omgerekend €0,20 per jaar) zijn na 30 jaar ook heel acceptabel. Maar ik ben vooral blij dat mijn plakbandirritatie tot een minimum is gereduceerd.