Klim Op

Nadat het grote schoolgebouw uit elkaar geplukt was, hebben we op het braakliggend terrein nog twee van onze hamsters begraven. Heel lief ingepakt in een sigarenkistje van de buurman met wat pluis van paardebloemen als zacht bedje. (Alvast sorry voor de mensen die een pergola willen bouwen in hun tuin en dit ooit gaan opgraven. We zijn jullie zeer erkentelijk voor de laatste rustplaats.)

Op de hoek van de straat werd een huis gebouwd die dien ten gevolge een veel grotere tuin had dan de andere woningen. Ze plaatsten er een stevig hek, dat vast een flinke duit heeft gekost. En ze beplanten de rand langs dat hek met de kleinste klimop plantjes in de historie van de mensheid. (Denk ik dan, want ik ben niet zo’n klimop-expert.)

En kijk, dat vond ik nou getuigen van een supergoede balans. Deze mensen investeren in kwaliteit waar nodig (het hek, dat de komende 50 jaar geheid niet vervangen hoeft te worden) en nemen de tijd om te laten groeien wat toch wel groeit (inzicht en termijnplanning).

Na twee jaar groeide de klimop al tot een meter hoogte. Inmiddels is de hele constructie begroeit met deze klimmer en als langsloop-buurvrouw kan ik vertellen dat het een prachtige afscheiding is om naar te kijken.

Levensles: als je over tijd heen kunt kijken, hoef je je niet stuk te betalen voor iets dat ook bij jou gewoon kan groeien.