Het Hok

Toen ik nog gastouder was, kreeg het een eerste upgrade door er een stapelledikant in te plaatsen. Het in elkaar zetten van dat ding was een uitdaging, want er was aan beide kanten drie centimeter over. Aan de kant van de schuifdeur stond het kleinste commode’tje dat ik in elkaar kon zetten. Knus en efficiënt zullen we maar zeggen.

Toen de kinderopvang en daarmee het aantal ledikantjes uitbreidde en naar een andere kamer ging, verbouwde ik het hok tot bibliotheekkamer. Verrassing voor de man – die geheel maximalistisch een 20.000-tal comics en strips heeft vergaard in de loop der jaren. No way dat die in die ruimte pasten, maar zo kon een gedeelte van zijn collectie toch mooi tentoongesteld worden. Iedere keer dat we visite kregen sleurde hij ze mee naar boven om vervolgens allerlei geek-facts over hen uit te strooien.

Inmiddels heeft hij daar een nog grotere kamer voor en heb ik het hok geclaimd. Na alle jaren van zorgen voor andermans behoeften, bedacht ik me namelijk dat ik er ook mag zijn. Ook al heb ik geen boek gepubliceerd, een eenpersoons-administratiekantoor of een andere rechtvaardiging voor deze uitspatting.

Zie je wat ik hierboven schreef? Ik vraag me af hoe lang ik gedacht heb (ok, nog steeds regelmatig denk) dat ik iets verdiend moet hebben voordat daar profijt van mag hebben. Rare gedachtengang, en het heeft er vaak voor gezorgd dat ik me over de kop werkte en mezelf nauwelijks ruimte gaf om de genieten van de momenten dat ik niks deed. Want daar had ik nog niet hard genoeg voor gewerkt.

Een likje verf op de muur, een kinderbureau van de kringloop en een verlengsnoer om de een elektrisch kacheltje op aan te kunnen sluiten – meer was het niet. Maar hoe heerlijk was het om de deur dicht te schuiven en net te doen of ik er even niet was. Dat gaf vleugels en ik heb er vanaf het begin heerlijk kunnen schrijven.

Tijdens de eerste lockdown (maart 2020) was deze ruimte levensreddend. Mijn privé-retraite en kleine hap lucht tussen de druk van thuisscholing/het staande houden van mijn cateringbedrijf/verplicht afstand van uitwonende zoon, vrienden, familie en uitgevlogen pleegkinderen.

Inmiddels heb ik het bureau vervangen voor een prachtige, hangende stellingkast met een bureauplank. Groot genoeg voor mij, want ik heb weinig ruimte nodig. Aan de andere wand hangt een afsluitbare kast met een aantal planken daarboven. Het is een heuse Poul Cadovius, die opgeknapt werd door een fijne liefhebber van vintage meubels én geleverd en voor me gemonteerd werd.

Niet alleen prachtig en helemaal mijn stijl, maar ook hergebruik makend van al het tweedehands moois dat al in de wereld is.

Op de whopping 2,66 m2 die ik rijk ben, heb ik alle Zen die ik me kan wensen. Het hok mag dan klein zijn, maar dat ik het mezelf na al die jaren gun – dat is groots.