De dochter

En stapje voor het groot worden van het nageslacht zit mijn jeugd en opvoeding. Ik kom uit een gereformeerd nest, waar dingen als kerkgang, zondagse tasjes en de verplichte jurk of rok (voor de meisjes dan hè) een standaard gegeven waren. Geen slecht woord daarover trouwens, al denk ik dat het goed is om te kijken waar de grens ligt tussen je normen en waarden vorm geven en de vrijheid die je een individu uiteindelijk ook gunt.

Nu weer even terug naar het heden. De grens tussen duidelijkheid bieden enerzijds en doorschieten in indoctrinatie anderzijds is lastig te bepalen. Je neemt als opvoeder altijd jezelf mee en daardoor kan het moeilijk zijn om je blik open te houden voor de behoeften van een ander. Je kind bijvoorbeeld. Jarenlang heb ik daarom een aantal uitwerkingen van mijn normen en waarden een beetje ondergronds gehouden. Mij zou je nooit horen zeggen dat ik vind dat we de wereld naar de klote helpen met de enorme behoefte aan een stuk biefstuk op je bord, drie auto’s voor de deur, ongecontroleerde koopdrang en vliegtuigreizen naar tot voor kort ongerepte stukjes natuur. Maar ik vond (en vind) daar wel wat van.

Mijn milde OCD-achtige trekjes waardoor ik voor mijzelf strikte ideeën heb over hoe schoon en opgeruimd het zou moeten zijn, zal ik niet zo snel opleggen aan anderen. Het is tenslotte míjn afwijking en de ander zal daar zijn/haar eigen weg in moeten vinden.

Toch ben ik me de laatste tijd wel meer gaan profileren. En dat heeft een duidelijk ‘steen in het water’-effect. Want de dochter, die toch een tikje op haar moeder lijkt, heeft een uitgesproken visie over haar ecologische voetafdruk. Ze kiest tweedehands meubels voor op haar studentenkamer, heeft recepten verzameld die passen bij verpakkingsarm of –vrij inkopen doen en ze heeft vooral genoeg aan genoeg.

Hoewel ik me altijd een beetje af zal vragen of dat nou door mama’s indoctrinatie komt, of dat ze precies de juiste hoeveelheid ‘voorleverij’ voorgeschoteld kreeg zal ik nooit helemaal boven tafel krijgen. Maar ik ben in ieder geval heel blij dat ik een kind in de maatschappij los kan laten met een zelfstandige visie op de consumptiemaatschappij.