De 10e

Hoewel ik me nu bedenk dat ik daar ook eens over wil schrijven, is dat niet het onderwerp van deze blog. Ik wou namelijk eens schrijven over genoeg.

Wie van jullie houdt er van chips? Ik kan natuurlijk niet zien welke handen omhoog gaan, of wie er op het moment van lezen een gelukzalige glimlach op het gelaat krijgt. Maar ik vermoed zomaar dat er buiten mijzelf meerdere mensen zijn die zo’n zak kraakverse knabbels wel kunnen waarderen.

Ook niet gek. Chips heeft een aantal prima eigenschappen: het is hartig (de smaak ‘umami’ zit er in, waardoor we er graag meer van eten), kraakt voor een spannend mondgevoel en eenmaal gekauwd veranderd de textuur ook nog eens in silky smooth.

Daarnaast associëren we chips ook met dingen als ‘een avondje vrij’, ‘feestje’, ‘lekker Netflixen’. Ook niet bepaald vervelende bezigheden. Kortom: chips heeft een positieve connotatie.

Nu een tweede vraag. En denk gerust even na over het antwoord, want dit is een breinbreker. Vanaf welk chipje wordt de eerste rush van smaakexplosie, het gevoel van ‘lekker zo’n zak’ en focus op wat je aan het doen bent minder? Het vierde handjevol dat je naar binnen schuift, het vijfde?

De crux van chips is, dat de curve van lekkerheid naar beneden afbuigt naarmate we er meer van eten. Het wordt niet vies (nou ja, misschien dat het je gaat tegenstaan als je 10 zakken achter elkaar leeg moet eten), maar het geeft in ieder geval niet meer dat zelfde enthousiasme als de eerste hap.

Er zit een grens aan. En datzelfde geldt ook voor slagroomtaartjes: de 12^e achtereenvolgende is lang niet zo lekker als de eerste. En de 50^e bitterbal staat je gewoonweg tegen, terwijl de eerste juist een heerlijk weekend inluidde.

Mijn punt is: denk eens na over wanneer je aan het genieten bent en wanneer het gewoon graaien is geworden.