Bulletjournal

Voor de mensen die dat concept niet kennen: dat is een organisatiesysteem waarin agenda, aantekeningen, dagboekachtige gedachten en/of to-do-lijst in één samengevoegd zijn. Er zijn kant- en klare exemplaren te koop, maar ik gebruik het liefst een blanco notitieboek waarin ik de voor mij handige dingen opschrijf. Speciaal voor deze blog heb ik even nagekeken sinds wanneer ik deze vorm van praktische bewustwording omarmd heb: mijn eerste journal is van 2013.

Er zijn stapels accounts die je op insta, pinterest of andere platforms kunt volgen waarop de meest prachtige voorbeelden en uitwerkingen voorbij komen. Het heeft me eerlijk gezegd om exact die reden ook best wat gekost om er zelf eentje te starten. Ik ben namelijk zo’n persoon die alles graag in één keer goed doet (en dan heb ik al echt mijn best gedaan om de frase ‘perfect’ te vervangen voor ‘goed genoeg’). Als mijnes er niet insta-waardig uitziet, wat voor nut heeft het dan?!?

Nou, dat zal ik vertellen. Ik kan er al mij losvliegende ‘oja’-gedachtes in kwijt. Alle ‘ik moet nog’-jes. De herinner-dingen die midden in de nacht zorgen dat je in blinde paniek omhoog schiet omdat je bang bent dat er een klant op de stoep staat om een grote bestelling cupcakes op te halen en die je volledig over het hoofd gezien hebt (nooit gebeurt, is wel mijn grootste werk-angst).

Maar de belangrijkste reden is deze.

De BuJo (zoals die door ingewijden genoemd wordt) startte ik vlak na mijn burn-out. Zoals iedere hippe dertiger kreeg ik die gezellig in de schoot geworpen samen met een aantal diepe levensvragen. Toen ik weer wat opkrabbelde, was ik ten eerste drie maanden van mijn leven kwijt (als in: ik kan me niet herinneren wat ik toen uitgevreten heb) en was ik me ten tweede pijnlijk bewust geworden van het feit dat mijn bordje dat niet alleen afgeladen vol lag, maar dat ik er zelf ook steeds van alles bij opschepte. Bang om niks te doen, want als je niks doet dan ben je niks waard.

In mijn bulletjournal blok ik dagdelen. Ik zet er blote voetjes op, een boek, muzieknoten of een geluiddempende koptelefoon (nu ja, alleen een koptelefoon. Geluiddempend is moeilijk te tekenen). Ik geef mezelf vrij, of nog beter gezegd: ik dwing mezelf tot niksen.

Ik sluit niet uit dat ik vaker over deze organisatiemethode zal bloggen, omdat het voor mij een dagelijks onderdeel van mijn leven is. Als vrouw, moeder en pleegmoeder, ZZP’er en organisatiefreak is dit namelijk een goede manier om een beetje overzicht te houden en daarnaast mijzelf niet uit het oog te verliezen.