Losse theeleut

Dat ‘losse’ betekent met name dat ik geen gestructureerde theedrinker ben. Noch dat ik een vaste koffiedrinker ben. Of al twintig jaar hetzelfde ontbijt neem, vast zit aan bepaalde merken of trouw alleen maar brood met pitjes naar binnen schuif.

Meestal heb ik vooral in de zomer een theeperiode waarin ik vooral frisse smaken prefereer, maar plotsklaps word ik afgeleid door iets ‘nieuws’. Dan ga ik over op (bubbeltjes)water met schijfjes citroen, gember en een struikje munt uit de tuin. Tot ik wat lees over Kombucha en dan diep in de wereld van probiotica duik.

Lang heb ik gedacht dat dit een rare afwijking is en nam ik het mezelf kwalijk dat ik me niet eens aan één keuze vast kon houden. Het is tenslotte heel inefficiënt als je steeds een nieuw wiel uit moet vinden (hoewel ‘bubbeltjeswater met een smaakje’ nou niet bepaald hogere wiskunde is). Er zit op mijn schouder, diep in mijn brein of verstopt onder een laag andere gevoelens altijd een stemmetje die zegt dat ik me eens meer zou moeten committeren. En ja, dan zou ik dus altijd thee moeten drinken. Of zoiets.

Tot vorige jaar. Toen legde ik ineens verband tussen mijn lossigheid en groei. Hoewel er niks mis is met een lievelingsthee, is het ook mooi om de wereld te blijven ontdekken. Mijn switchen niet negatief (ik wil ergens vanaf) maar positief (ik verbreed mijn blik).

Wel kies ik heel bewust. Ik kies bewust simpele spullen om thee mee te zetten, bubbelwater te maken of Kombucha te fermenteren. Ik kies ook bewust voor losse thee. Ze herkennen me in mijn favoriete theewinkel aan mijn glazen potjes en vullen die netjes voor me af. Als less-waster loop ik dan met een voldaan gevoel de winkel uit: ik kan er weer even mee vooruit en dit is een mooie manier om op kleinere schaal bij te dragen aan minder afval.

Ik gooi dus de thee niet overboord (haha, Engelse thee-grap), maar ik omarm andere dingen die op mijn pad komen. Zo los mag ik zijn als theeleut.